Bruno Simoni is 89, man in maatpak, de vader van Victor ‘Vittorio’ Simoni, een bekende architect uit Hasselt. En Victor is de vader van Matteo Simoni, ‘Smos’ in Safety First, die ook Rocco Granata speelde in Marina. Voor het eerst ben ik met een dynastie op reis, afkomstig uit Borgo, een bergdorp in de Dolomieten.

De vader van Bruno verliet zijn geboortestreek na de Eerste Wereldoorlog, toen Italië een deel van het Oostenrijks-Hongaarse Rijk inlijfde. De Simoni’s waren dus eigenlijk Oostenrijkers. Overigens: als Franz Ferdinand niet was doodgeschoten, zou dit nog een deel van Zuid-Tirol zijn en aten we vanavond Knödel met schnitzel. En dan had Matteo nooit de hoofdrol in een film over een Italiaanse gastarbeider gespeeld.

We zijn in de Via Fratelli 39. Hier wonen Carla Giotto en Enrico Segnana, verre familieleden langs moederskant. La famiglia heeft ons uitgenodigd voor een streekmaaltijd. Una sorpresa is ons beloofd. De verwachtingen liggen hoog. Victor hoopt op de Noord-Italiaanse polenta met paddenstoelen, een hoogtepunt uit moeders keuken. Ik denk dat hij ze dat al ingefluisterd heeft.

Het begint formeel. Een tiental familieleden heeft zich in een halve cirkel opgesteld in de kleine keuken. De geplogenheden zijn als volgt. De mannen krijgen van de bezoekers een stevige handdruk. De dames mogen gekust worden – twéé kussen, we zijn in Italië. Dat gaat meteen de mist in. In België beginnen we rechts, maar de Italiaanse dames bieden eerst hun linkerwang aan. Ik raak in de war, aarzel, buig toch voorover, een paar keer lijkt het dat ik de dame vol op de mond wil kussen, raken onze lippen elkaar en eindigen we in een soort neuze-neuze. De truc is: ‘In België drie!’ roepen en assertief een derde geven. Opa Simoni is helemaal mee.

Na het uitwisselen van beleefdheden en het informeren naar elkaars gezondheid weet niemand goed wat zeggen. Tot de heer des huizes minzaam een sein geeft en iedereen in de mooie kamer uitnodigt, aan een rijkelijk gedekte tafel. De Simoni’s zijn eregasten. Iedereen wil dicht bij hen zitten, ook ik. Als een schaduw volg ik vader Vittorio, die goed Italiaans spreekt. Aan een beteuterde tante legt hij uit dat ik ‘voor de film’ naast hem moet zitten.

HET APERITIEF

Prosecco, what else? De donkergroene fles heeft geen etiket. ‘Carla en ik kopen elk jaar 200 liter die we op flessen trekken’, zegt Enrico droogjes. ‘Hij komt uit Conegliano, uit de vallei Valdobbiadene. Dat is de beste.’ Er wordt geen tijd verspild aan tafeltoespraken. Na een ‘tast maar toe’ van Enrico zeggen we ‘prosit’ en probeert iedereen met iedereen te klinken. Dat leidt tot een getingel en een geharrewar vanjewelste, vergelijkbaar met de verkeerssoep in een gemiddelde Italiaanse stad.

DE ANTIPASTI

Op de lange tafel staan grote schalen met antipasti. Reepjes gele en rode paprika, gesmoord in olijfolie en belegd met een tapenade van geraspt brood, tijm, oregano, basilicum en rozemarijn, zout, peper en olijfolie. Gegrilde aubergineschijfjes (uit eigen tuin), sneetjes lucanica (salami), ruwe brokjes Trentingrana-kaas (jonge én belegen), pizzete met tomatenpuree en oregano.