STUDERENKROONPRINSES ELISABETH OP KOT
Eten in stijl.
De bib.
Zo geraak je binnen
Gevaarlijke golven
Ook qua koninklijk bloed zijn ze hier al een en ander gewoon. Prinses Raiyah van Jordanië studeerde er twaalf jaar geleden nog af en daarvoor was het de beurt aan de Nederlandse koning Willem-Alexander. Maar net als haar voorgangers moet ook Elisabeth geen privileges verwachten. “Ze zal net als iedereen rubberen handschoenen moeten aantrekken en de afwas doen”, zegt Hamilton. Het idee dat alle leerlingen de handen uit de mouwen moeten steken, kent zijn orgelpunt tijdens de wekelijks verplichte ‘active service’ of vrijwilligerswerk. Minstens twee uur per week moeten ze helpen in het bejaardentehuis, lokale kinderen Frans leren of activiteiten organiseren in het vluchtelingencentrum in de buurt. Of ze leren drenkelingen uit de ruige Britse wateren redden, zoals vandaag. Om 14.15 uur klautert een groepje studenten over de scherpe rotsen richting zee. Een strakke wind doet de golven met volle geweld tegen de kustlijn beuken. Eén leerling wordt van zijn sokken geblazen en de zee ingezogen, maar komt er met de schrik van af.
Een eindje zwemmen in ijskoud zeewater? Ontbeerlijk voor een redder in wording, maar we zien het onze kroonprinses niet meteen doen. “Je zou er nog van versteld staan”, zegt Simon Neenan, verantwoordelijk voor de buitenactiviteiten op het college. “Al waren de omstandigheden vandaag inderdaad te gevaarlijk om van de rotsen te springen. De volgende keer zullen ze toch een helm moeten dragen.” Neenan is ervan overtuigd dat wat de studenten bij hem leren hen voor het leven tekent. “We zien ze enorm veranderen in die twee jaar”, zegt hij. “Ze krijgen meer zelfvertrouwen, een verantwoordelijkheidsgevoel en een beter begrip van de wereld rond hen.”
Naast de verplichte uurtjes vrijwilligerswerk, sport en creativiteit hebben de studenten ’s middags in principe vrij. “Maar we noemen het liever ongestructureerde tijd”, zegt Neenan. “Ze gebruiken die tijd niet om te lanterfanten. Ze nemen verantwoordelijkheid om zelf dingen te organiseren, zoals conferenties over maatschappelijke thema’s of ze zetelen in één van de studentenraden.”
Beeld u even in: het kasteel van Harry Potter – met alles erop en eraan: een loopbrug, kantelen en duivelse gargouilles – in het land van de Hobbits, maar dan aan de ruige Engelse kust. Excuses voor de overdreven filmvergelijkingen, maar zo weet u meteen waar prinses Elisabeth (foto) vanaf september naar school gaat.
Het is een omgeving waar je leerlingen in uniform verwacht, die zich gedwee onderwerpen aan het gezag van de leerkracht. Zoals het een typisch Brits college betaamt. Niet dus. De United World College (UWC) Atlantic is gebouwd op principes als vrijheid en verantwoordelijkheid, en dat merk je aan de studenten.
Zo werkt het
25.000euro per jaar kost de opleiding.
92 mensen krijgen de volledige studiebeurs
Een klaslokaal.
348leerlingen
Bijna 350 leerlingen uit 119 landen, en straks is onze kroonprinses Elisabeth er één van. Op het United World College Atlantic in Wales zitten vluchtelingen en miljonairs naast elkaar in de klas. Iedereen is er gelijk. Ook onze prinses zal er geen voorkeursbehandeling krijgen. Welkom op het meest internationale internaat ter wereld, waar persoonlijkheid minstens even belangrijk is als de punten op het rapport. JENS VANCAENEGHEM, TOM SONCK, FOTO'S MATS PALINCKX
166leerkrachten
Tweedehands
Ook vandaag ademt de school idealisme. Tijdens de lunch, bijvoorbeeld. Plateaus gebruiken ze niet, want die zouden “onverantwoord eetgedrag” in de hand kunnen werken. Lees: jongeren die hun dienblad volstapelen en de helft in de vuilnisbak kieperen. Groenten en fruit komen grotendeels uit de eigen moestuin, onderhouden door de studenten. Vandaag op het menu? Twee soorten pasta’s en een koud buffet waar geen einde aan komt. Op te eten tussen 13 en 14 uur in een indrukwekkende eetzaal, met houten gewelven, grote open haarden, glas-in-loodramen en loodzware lusters.
“Duurzaamheid is een hoog goed aan ons college”, zegt Sarah Hamilton, hoofd van de studentenhuizen op de campus. “De leerlingen lopen hier nog het liefst van al in tweedehandskledij rond. Dat vinden ze veel cooler dan met designerkledij te pronken.”
De meesten zouden het nochtans kunnen betalen, want het kost zeker 25.000 euro per jaar om te studeren aan de UWC. Tegelijkertijd krijgen 92 studenten een volledige studiebeurs, onder wie enkele vluchtelingen. En zo slaapt hier de zoon van een Amerikaanse miljardair in één kamer met een Syrische vluchteling.
Om te vermijden dat de rijkeluiskinderen de anderen de ogen uitsteken, geldt een ongeschreven regel op de campus: hou je rijkdom voor jezelf. Geen gouden Rolex om de pols, dus. “Ik heb aardig wat horloges in mijn kluis zitten, maar in principe reguleren de studenten dat gedrag zelf”, zegt Hamilton. “Hier is niemand onder de indruk van rijkdom. Waar je vandaan komt, telt niet. Wel wat je doet.”
Naar de pub
Klinkt allemaal heel zwaarwichtig. Hebben ze nog tijd om gewoon tiener te zijn? “Als je vierhonderd 16-jarigen bijeenzet, moet je uiteraard af en toe eens overgeefsel ruimen”, zegt Hamilton. “Alcohol op de campus keuren we af, maar ze mogen vanaf hun 18de naar de pub. Als ze in de week tenminste thuis zijn om 22.15 uur. In het weekend mogen ze tot 23.15 uur wegblijven.”
De jongeren slapen in zeven huizen op de campus. Elk huis telt zo’n 52 studenten, onderverdeeld in kamers van vier. Om te vermijden dat het te losbandig wordt, heeft elk huis een eigen ‘moeder’. “Wij koesteren en voeden hen op”, zegt Hamilton. “Wij staan het dichtst bij de studenten en geven emotionele steun. Ook Elisabeth zal eens heimwee hebben. En ze zal dezelfde steun krijgen. Net als iedereen. Elisabeth is misschien een prinses, ze is in de eerste plaats een tienermeisje.”
Het landgoed aan de zuidkust van Wales.
119nationaliteiten
Er zijn verschillende manieren om een plekje te veroveren binnen één van de 17 United World Colleges. De meest gangbare is om je kandidaat te stellen via een nationaal comité. UWC heeft in 155 landen zo’n comité dat leerlingen selecteert en fondsen werft voor studiebeurzen.
Prinses Elisabeth stelde zich kandidaat via het Belgische comité. Het selectieproces is bijzonder zwaar. Ter illustratie: van de honderd Belgische jongeren die zich dit jaar kandidaat stelden, kregen er slechts twaalf een ticket.
In een eerste fase moeten de kandidaten verschillende pagina’s met open vragen beantwoorden. Wie dat deel overleeft, wordt een hele dag onderworpen aan interviews, groepsdiscussies en het schrijven van twee essays over maatschappelijk relevante thema’s. In een derde fase volgt een laatste interview met het selectiecomité.
De slaapkamer wordt gedeeld met vier.
Wollig
Het is 10.15 uur ’s ochtends en de fysicales begint. Tien studenten nestelen zich achter de houten banken in het klaslokaal. Het niveau ligt hoog, de jongeren hangen aan de lippen van de leerkracht en zijn verwonderd over het kleinste experiment.
Het helpt dat de studenten allemaal bijzonder pienter zijn. Wie naar de UWC wil, moet eerst zware proeven doorstaan. (Zie ‘Zo geraak je binnen’) 'Klopt, maar we selecteren hen op veel meer dan de scores op hun rapport', zegt fysicaleraar en coördinator van het Internationale Baccalaureaat Gabor Vincze. 'We kijken in de eerste plaats naar hun persoonlijkheid, hun bereidheid om hun eigen ideeën te delen en hun openheid tegenover andere culturen.'
Vooral dat laatste raakt aan het hart van het college. Van de tien studenten in de klas van Vincze hebben er geen twee dezelfde nationaliteit. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld: Duitsland, de VS, Bolivia, Syrië, Mauritius... Al van bij de oprichting ijvert het college voor een zo groot mogelijke mix. De reden daarvoor klinkt vandaag wollig en naïef: door leerlingen uit alle windstreken bijeen te zetten, hoopten de oprichters in 1962 dat het wederzijds begrip in de wereld zou toenemen en de kans op een nieuwe wereldoorlog zou dalen.
Vluchteling, miljonair of prinses: iedereen gelijk, iedereen wast af
Wie aan de UWC studeert, heeft op het einde van de rit een Internationaal Baccalaureaat op zak. Dat is een middelbaar diploma op hoog niveau ter voorbereiding op de universiteit, dat internationaal erkend wordt. Het diploma is zowat uitgevonden in Wales.
Bij aankomst kiezen de jongeren tussen 16 en 19 jaar voor zes vakken. Drie daarvan bestuderen ze op een ‘hoog niveau’, wat betekent dat ze er meer uren van krijgen, en drie andere op een ‘standaardniveau’. Ze kunnen vrij kiezen, enkel wiskunde is verplicht. In het tweede jaar moeten ze een universitair essay schrijven van dertien pagina’s over een onderwerp naar keuze.
Ze krijgen ook allemaal het vak ‘theorie van de kennis’ – een soort filosofievak dat alle disciplines bijeenbrengt. In de namiddag moeten ze verplicht zes uur per week spenderen aan vrijwilligerswerk, sporten en een creatieve activiteit. De rest van hun tijd spenderen ze onder meer aan de organisatie van congressen of hun werk in de studentenraden.
Tweedehands
Ook vandaag ademt de school idealisme. Tijdens de lunch, bijvoorbeeld. Plateaus gebruiken ze niet, want die zouden “onverantwoord eetgedrag” in de hand kunnen werken. Lees: jongeren die hun dienblad volstapelen en de helft in de vuilnisbak kieperen. Groenten en fruit komen grotendeels uit de eigen moestuin, onderhouden door de studenten. Vandaag op het menu? Twee soorten pasta’s en een koud buffet waar geen einde aan komt. Op te eten tussen 13 en 14 uur in een indrukwekkende eetzaal, met houten gewelven, grote open haarden, glas-in-loodramen en loodzware lusters.
“Duurzaamheid is een hoog goed aan ons college”, zegt Sarah Hamilton, hoofd van de studentenhuizen op de campus. “De leerlingen lopen hier nog het liefst van al in tweedehandskledij rond. Dat vinden ze veel cooler dan met designerkledij te pronken.”
De meesten zouden het nochtans kunnen betalen, want het kost zeker 25.000 euro per jaar om te studeren aan de UWC. Tegelijkertijd krijgen 92 studenten een volledige studiebeurs, onder wie enkele vluchtelingen. En zo slaapt hier de zoon van een Amerikaanse miljardair in één kamer met een Syrische vluchteling.
Om te vermijden dat de rijkeluiskinderen de anderen de ogen uitsteken, geldt een ongeschreven regel op de campus: hou je rijkdom voor jezelf. Geen gouden Rolex om de pols, dus. “Ik heb aardig wat horloges in mijn kluis zitten, maar in principe reguleren de studenten dat gedrag zelf”, zegt Hamilton. “Hier is niemand onder de indruk van rijkdom. Waar je vandaan komt, telt niet. Wel wat je doet.”
Gevaarlijke golven
Ook qua koninklijk bloed zijn ze hier al een en ander gewoon. Prinses Raiyah van Jordanië studeerde er twaalf jaar geleden nog af en daarvoor was het de beurt aan de Nederlandse koning Willem-Alexander. Maar net als haar voorgangers moet ook Elisabeth geen privileges verwachten. “Ze zal net als iedereen rubberen handschoenen moeten aantrekken en de afwas doen”, zegt Hamilton. Het idee dat alle leerlingen de handen uit de mouwen moeten steken, kent zijn orgelpunt tijdens de wekelijks verplichte ‘active service’ of vrijwilligerswerk. Minstens twee uur per week moeten ze helpen in het bejaardentehuis, lokale kinderen Frans leren of activiteiten organiseren in het vluchtelingencentrum in de buurt. Of ze leren drenkelingen uit de ruige Britse wateren redden, zoals vandaag. Om 14.15 uur klautert een groepje studenten over de scherpe rotsen richting zee. Een strakke wind doet de golven met volle geweld tegen de kustlijn beuken. Eén leerling wordt van zijn sokken geblazen en de zee ingezogen, maar komt er met de schrik van af.
Een eindje zwemmen in ijskoud zeewater? Ontbeerlijk voor een redder in wording, maar we zien het onze kroonprinses niet meteen doen. “Je zou er nog van versteld staan”, zegt Simon Neenan, verantwoordelijk voor de buitenactiviteiten op het college. “Al waren de omstandigheden vandaag inderdaad te gevaarlijk om van de rotsen te springen. De volgende keer zullen ze toch een helm moeten dragen.” Neenan is ervan overtuigd dat wat de studenten bij hem leren hen voor het leven tekent. “We zien ze enorm veranderen in die twee jaar”, zegt hij. “Ze krijgen meer zelfvertrouwen, een verantwoordelijkheidsgevoel en een beter begrip van de wereld rond hen.”
Naast de verplichte uurtjes vrijwilligerswerk, sport en creativiteit hebben de studenten ’s middags in principe vrij. “Maar we noemen het liever ongestructureerde tijd”, zegt Neenan. “Ze gebruiken die tijd niet om te lanterfanten. Ze nemen verantwoordelijkheid om zelf dingen te organiseren, zoals conferenties over maatschappelijke thema’s of ze zetelen in één van de studentenraden.”
Naar de pub
Klinkt allemaal heel zwaarwichtig. Hebben ze nog tijd om gewoon tiener te zijn? “Als je vierhonderd 16-jarigen bijeenzet, moet je uiteraard af en toe eens overgeefsel ruimen”, zegt Hamilton. “Alcohol op de campus keuren we af, maar ze mogen vanaf hun 18de naar de pub. Als ze in de week tenminste thuis zijn om 22.15 uur. In het weekend mogen ze tot 23.15 uur wegblijven.”
De jongeren slapen in zeven huizen op de campus. Elk huis telt zo’n 52 studenten, onderverdeeld in kamers van vier. Om te vermijden dat het te losbandig wordt, heeft elk huis een eigen ‘moeder’. “Wij koesteren en voeden hen op”, zegt Hamilton. “Wij staan het dichtst bij de studenten en geven emotionele steun. Ook Elisabeth zal eens heimwee hebben. En ze zal dezelfde steun krijgen. Net als iedereen. Elisabeth is misschien een prinses, ze is in de eerste plaats een tienermeisje.”
Zo geraak je binnen
Wollig
Het is 10.15 uur ’s ochtends en de fysicales begint. Tien studenten nestelen zich achter de houten banken in het klaslokaal. Het niveau ligt hoog, de jongeren hangen aan de lippen van de leerkracht en zijn verwonderd over het kleinste experiment.
Het helpt dat de studenten allemaal bijzonder pienter zijn. Wie naar de UWC wil, moet eerst zware proeven doorstaan. (Zie ‘Zo geraak je binnen’) 'Klopt, maar we selecteren hen op veel meer dan de scores op hun rapport', zegt fysicaleraar en coördinator van het Internationale Baccalaureaat Gabor Vincze. 'We kijken in de eerste plaats naar hun persoonlijkheid, hun bereidheid om hun eigen ideeën te delen en hun openheid tegenover andere culturen.'
Vooral dat laatste raakt aan het hart van het college. Van de tien studenten in de klas van Vincze hebben er geen twee dezelfde nationaliteit. Ze komen uit alle uithoeken van de wereld: Duitsland, de VS, Bolivia, Syrië, Mauritius... Al van bij de oprichting ijvert het college voor een zo groot mogelijke mix. De reden daarvoor klinkt vandaag wollig en naïef: door leerlingen uit alle windstreken bijeen te zetten, hoopten de oprichters in 1962 dat het wederzijds begrip in de wereld zou toenemen en de kans op een nieuwe wereldoorlog zou dalen.
FOTO'S MATS PALINCKX, PN, RV
Vluchteling, miljonair of prinses: iedereen gelijk, iedereen wast afBijna 350 leerlingen uit 119 landen, en straks is onze kroonprinses Elisabeth er één van. Op het United World College Atlantic in Wales zitten vluchtelingen en miljonairs naast elkaar in de klas. Iedereen is er gelijk. Ook onze prinses zal er geen voorkeursbehandeling krijgen. Welkom op het meest internationale internaat ter wereld, waar persoonlijkheid minstens even belangrijk is als de punten op het rapport. JVC, TS
STUDERENKROONPRINSES ELISABETH OP KOT